In mijn jongere jaren, toen ik net kwam kijken in het bedrijfsleven, dacht ik dat het belangrijk was dat iedereen je aardig vond, dat je zo hard mogelijk werkte en zo veel mogelijk deed om anderen te helpen. Daarmee hoopte ik waardering en uiteraard een goede beoordeling te krijgen.
Maar dat pakte anders uit
Op een dag kwam een manager vol stress naar mij toe. Hij had heel veel kopieën nodig en absoluut geen tijd. Of ik hem s.v.p. kon helpen? Ik blij want, zo redeneerde ik, hij had mij nodig! Ik was nuttig, misschien zelfs onmisbaar!
Eind van dit verhaal was dat ik de manager om 17:00 uur naar huis zag vertrekken en ik tot ruim 19:00 uur bezig was al die kopieën te maken….
Ken je dat? Elke ochtend maak je een lijstje wat je die dag gaat doen en aan het einde van de dag heb je niets op dat lijstje afgemaakt. Oorzaak: omdat je altijd anderen aan het helpen bent in plaats van jouw eigen werk (voor de volle 120%) te doen. Toen het beoordelingstijd was kregen de anderen lovende beoordelingen: want zij hadden al hun werk af (mede door mijn hulp), maar ik kreeg een slechte beoordeling.
Ik heb me er destijds over verwonderd en vaak afgevraagd waarom de hulpvaardige collega’s niet de waardering kregen die ze in mijn ogen verdienden terwijl anderen, die nooit iets deden om te helpen, de hemel in werden geprezen.
Het antwoord bleek heel simpel: zij kenden het woord “nee” en deden aan verwachtingsmanagement. Zij zorgden dat ze eerst hun eigen werk af hadden voordat ze een ander hielpen.
Managers vinden het namelijk heel fijn samenwerken met ze omdat ze leveren en dit ook op tijd doen. Men kan op hen aan en op hen bouwen. Terwijl degene die telkens voor anderen in de bres springen daardoor vaak eigen, in hun ogen minder belangrijke, deadlines niet halen.
Dus mijn advies: KEN DE SCOPE VAN JOUW WERK EN ZORG DAT JE DEZE EERST AF HEBT VOORDAT JE ANDERE TAKEN OP PAKT. En denk er bovendien aan: op het moment dat jij een probleem van een ander overneemt, dan wordt het jouw probleem. Dus denk goed na voor je andermans aap op jouw schouder neemt. Je mag er best even over nadenken voor je ja of nee zegt. En mocht er een manager komen met een dringend beroep, en jij daar geen tijd voor hebben, leg dan uit met welke werkzaamheden je bezig bent waardoor je geen tijd hebt en geef de manager de keus welke van jouw taken de hoogste prioriteit heeft. Op die manier begrijpt de ander waar je mee bezig bent en wat je wel kunt afmaken, en wat niet. Verwachtingsmanagement dus. En natuurlijk, in tijden van echte nood help je elkaar. Toch?
Dit is deel 4 van mijn blog: “Praktische PMO ervaringen vanuit de praktijk”. Mocht je tussentijds vragen hebben of interesse hebben in een bepaald onderwerp, stuur dan vooral een berichtje.
